«Το Διαδίκτυο είναι μια εξωγήινη μορφή ζωής», δήλωσε ο David Bowie το 1999: σήμερα, η προφητεία έχει επαληθευτεί και τα ψηφιακά μας εργαλεία έχουν γίνει μαγικές πύλες με μυστηριώδεις ιδιότητες, παράθυρα που βλέπουν σε μια διάσταση μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Το Έξοδος από την πραγματικότητα σηματοδοτεί την πρώτη απόπειρα χαρτογράφησης ενός κόσμου εμποτισμένου με αποπροσανατολιστικές παραισθησιογόνες ιδιότητες, ενός βασιλείου που μοιάζει με έναν παράλληλο πλανήτη που έχει αναδυθεί από τα βάθη του κωδικοποιημένου χώρου. Ξεκινώντας από την έλευση του vaporwave, το οποίο ενέπνευσε τις εγγενείς εικόνες του δικτύου με φασματικές ιδιότητες στις αρχές της δεκαετίας του 2010, μας οδηγεί σε μια κάθοδο μέσα από τα επίπεδα που διασχίζουν τον σιωπηλό τρόμο των Backrooms, προσκρούει στην εμμονή με την αισθητηριακή διέγερση του ASMR, εμβαθύνει στον αλγοριθμικό σουρεαλισμό του weirdcore και προσγειώνεται στην εξερεύνηση ψευδομαγικών πρακτικών όπως το reality shifting και οι μνημονικές τελετουργίες.

Το ίντερνετ δεν υπάρχει πια. Το Εταιρικό Σύµπλεγµα της Πλατφόρµας– µια διαστροφική πλανητική τεχνολογική υποδοµή ανάγει κάθε µορφή επικοινωνίας σε υπολογισµό, µετατρέποντας το ίντερνετ σε ένα «αόρατο χαλί» κάτω από αυτή την υποδοµή. Στην παρούσα συλλογή κειµένων, η Tiziana Terranova καταγράφει αυτόν τον τερατώδη µετασχηµατισµό. Χρησιµοποιώντας τις θεωρίες του γνωσιακού καπιταλισµού και της νεοµοναδολογίας, αναλύει την «οικονοµία της προσοχής» και τις ψυχοπαθολογίες που αυτή προκαλεί και τη σχέση που υπάρχει ανάµεσα στην αυτοµατοποίηση των αλγόριθµων και τα Κοινά. Το Μετά το ίντερνετ δεν είναι ένας θρήνος για την αποκάλυψη, ούτε µια µελαγχολική ιστορία για τις διαψευσµένες, µα τεράστιες προσδοκίες που δηµιούργησε το ίντερνετ. Εξετάζει, αντίθετα, τις πτυχώσεις του πρόσφατου παρελθόντος και επιδιώκει να ξετυλίξει τις εν δυνάµει µελλοντικότητες, που διέπουν τον «υπολογισµό» ο οποίος καθορίζει το µεταψηφιακό µας παρόν.

Ποινικοποίηση, κατάλυση και καταστολή: αυτές είναι οι µόνιµοι επωδοί που χαρακτηρίζουν το δηµόσιο διάλογο για την σεξεργασία, και προέρχονται από βουλευτές, φεµινίστριες και τρελαµένους ηθικολόγους. Κόντρα στο ρεύµα, το βιβλίο υπερασπίζεται τις σεξεργάτριες, πράγµα σκανδαλώδες για όλους τους παραπάνω, καθώς προτάσσει την συµµαχία φεµινιστριών, εργατριών, φτωχών κι αποκλεισµένων. Αντλώντας από την ιστορία και τις προσωπικές εµπειρίες του, ο Schaffauser καταγγέλλει το φάσµα της βίας, ξεσκεπάζει τις υποκριτικές ανησυχίες και καταθέτει την ιστορία του αγώνα, συγκεκριµένα την δηµιουργία του Συνδικάτου Σεξεργατών (STRASS), όπως και τις συχνά τεταµένες σχέσεις του µε την σεµνότυφη Αριστερά. Πρόκειται για ένα αποκαλυπτικό βιβλίο που διαφωτίζει ένα θέµα που δεν γίνεται πλέον να αποφεύγουµε, ιδίως στην Ελλάδα σε ένα περιβάλλον χριστιανικής ηθικής και ακραίου συντηρητισµού.

Τι θα γινόταν αν μπορούσαμε να περιπλανηθούμε μέσα στην επαναστατική ιστορία του 20ου αιώνα και, χωρίς κανέναν φόβο για τις πιθανές απαντήσεις, να ρωτήσουμε τους βασικούς πρωταγωνιστές της– από τον Lenin στον Che Guevara, από την Alexandra Kollontai στην Ulrike Meinhof – φαινομενικά αφελείς ερωτήσεις πάνω στην αγάπη; Παρόλο που όλες οι σημαντικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές του 20ου αιώνα περιλάμβαναν έντονες συζητήσεις πάνω στον ρόλο της αγάπης, φαίνεται πως στον 21ο αιώνα των νέων τεχνολογιών του εαυτού, ερχόμαστε αντιμέτωποι με έναν υπερπληθωρισμό του σεξ, και όχι της αγάπης. Πηγαίνοντας πίσω στην σεξουαλική επανάσταση της Οκτωβριανής Επανάστασης και στην συνεπακόλουθη καταπίεση της, στο δίλημμα του Che ανάμεσα στην αγάπη και την αφοσίωση στην επανάσταση, και στην περίοδο του ‘68 (από τις κομμούνες έως την τρομοκρατία) και την εμπορευματοποίηση της στον ύστερο καπιταλισμό, ο Κροάτης φιλόσοφος Srećko Horvat δίνει μια πιθανή απάντηση στο ερώτημα γιατί οι μεγαλύτεροι ριζοσπάστες επαναστάτες φοβόντουσαν την ριζοσπαστικότητα της αγάπης. Τι είναι τόσο ριζοσπαστικό σε μια φαινομενικά συντηρητική αντίληψη της αγάπης και γιατί πρόκειται για οτιδήποτε άλλο παρά συντηρητική;

Ποια είναι η σχέση ανάμεσα στον Leonardo Da Vinci και στον Dick Whittington, μεταξύ της Υπηρεσίας Παρακολούθησης του BBC και των Clash, ανάμεσα στην στρατιωτική κατασκοπική δράση την περίοδο του πολέμου, στα συστήματα διαχείρισης μάχης, στον Πνευματισμό και στις εγκληματικές μαρτυρίες και καταθέσεις; Τί ρόλο παίζουν o J.G. Ballard, o Osama bin Laden, o William Burroughs, o Jean Cocteau, o Jean Genet, o Adolf Hitler, o William Hogarth, o Victor Hugo, o Joe Meek, ο Πάπας Πίος ο XII, o Primo Levi, ο πρώτοσουρεαλιστής συγγραφέας Raymond Roussel, ο έφηβος εγκληματίας Derek Bentley, o Sigmund Freud, o Hermann Rorschach και ο κρυσταλλογράφος Louis Albert Necker στην ξεδιάλυνση των μυστηρίων της ανθρώπινης αντίληψης; Το Rorschach Audio είναι μία εργασία σύγχρονης πολιτισμικής λογιότητας και μία εξερεύνηση της τέχνης και της επιστήμης των ψυχοακουστικών αμφισημιών. Εν μέρει αστυνομική ιστορία, εξ ημισείας καλλιτεχνική και κοινωνική κριτική, το βιβλίο του Joe Banks αφαιρεί το πέπλο σε μία σειρά από γοητευτικά και ελάχιστα εξετασθέντα αντιληπτικά και ψυχολογικά φαινόμενα.

Η παγκόσμια κρίση της εποχής μας σχετίζεται με ένα σύνολο από προκλήσεις στο επίπεδο της οικολογίας, της οικονομίας, της τεχνολογίας και του μεταναστευτικού, προκλήσεις τις οποίες κανένα κράτος δεν μπορεί να διαχειριστεί από μόνο του. Οι δημοκρατίες περιθωριοποιούνται σε σχέση με τις καινούριες πανυφήλιες δυνάμεις που έρχονται να συγκρουστούν με την ανθρωπότητα. Αυτή είναι η πηγή της όλο και πιο ανίκανης, όλο και πιο λυσσασμένης πολιτικής που βλέπουμε να ασκείται σήμερα. Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, από αυτήν ακριβώς την παρακμή του έθνους-κράτους πηγάζει η μεγάλη άνοδος του εθνικισμού που παρατηρείται στις μέρες μας. Χρειαζόμαστε ένα καινούριο, πανυφήλιο όραμα το οποίο να μπορεί να διεκδικήσει τον κόσμο μας από την αρχή, και να τον απελευθερώσει, ξεκινώντας από σήμερα και εμπλέκοντας όλους μας. Το Πανυφήλια πολιτική αφηγείται την ιστορία της ενοποίησης του κόσμου μας– ενοποίηση η οποία όλο και πλησιάζει, έχοντας ξεκινήσει στην εποχή των αυτοκρατοριών και φτάνοντας έως εκείνη της κλιματικής κρίσης– και παρουσιάζει μια έκκληση αλλά και έναν οδικό χάρτη ώστε να υπερβούμε τα πνευματικά και υλικά σύνορα των χωρών μας.

Εδώ και αρκετό καιρό βλέπουμε πως ο φεμινισμός έχει μετατραπεί σε αντικείμενο οικειοποίησης από τις ίδιες αυτές δυνάμεις που επιδιώκει να αποδιαρθρώσει. Σ’αυτό το επιδραστικό μανιφέστο, η Françoise Vergès ισχυρίζεται πως οι φεμινίστριες δεν θα‘πρεπε να γίνονται συνένοχες στον καπιταλισμό, τον ρατσισμό, την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό: έχει έρθει πια ο καιρός να πολεμήσουμε ενάντια σ’αυτό το σύστημα που δημιούργησε τους αφέντες μας, που έχτισε τις φυλακές και αστυνομεύει τα σώματα των γυναικών. Το βιβλίο Ένας φεμινισμός της απο-αποικιοποίησης εμπλέκεται στις κεντρικές συζητήσεις που αφορούν τον φεμινισμό σήμερα: από τον Ευρωκεντρισμό και τη λευκότητα, μέχρι την εξουσία, τη συμπερίληψη και τον αποκλεισμό. Εμβαθύνοντας στις φεμινιστικές και αντιρατσιστικές ιστορίες, η Vergès αποτιμά την παρακαταθήκη του σύγχρονου ακτιβισμού, των κινημάτων και των αγώνων, συμπεριλαμβανομένων αυτών του #metoo και της Γυναικείας Απεργίας.

Βρισκόμαστε στην Αγγλία στα τέλη του 1970 και ο μεταμοντερνισμός πλησιάζει γόνιμα την εσωτεριστική σκέψη. Ο Phil Hine είναι ένα από τα άτομα που πρωταγωνιστεί στο εν λόγω πάντρεμα. Το όνομα αυτής της τάσης: Χαοτική Μαγεία. Ο υποκειμενισμός, η εργαλειοποίηση της πίστης, η έμφαση στην προσωπική εμπειρία, η αποτελεσματικότητα, το bricolage του DIY, του zos/kia, του θελήματος, του cut up, των sigils και του συμβολισμού της pop κουλτούρας είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά της. Ως ρεύμα εναντιώθηκε στην απολυτότητα, την «αυθεντικότητα», την κάθε τύπου «ορθοδοξία», την σοβαροφάνεια και την προσήλωση σε ιεραρχίες που συνήθως μαστίζουν αυτούς τους χώρους. Το Εκπορεύσεις του Χάους αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα έργα της Χαοτικής Μαγείας, η οποία ως μπάσταρδο παιδί του punk και του εσωτερισμού ενέπνευσε τον William Burroughs, τον Grant Morrison, τον Timothy Leary, τους Coil κ.α.

Το τέταρτο κεφάλαιο από το βιβλίο της Eve Kossowski Sedgwick, Touching Feeling (2003), αποτελεί μέρος της έρευνάς της για πιθανά εργαλεία και τεχνικές σκέψης, δράσης και παιδαγωγικής που να αποφεύγουν τον δυϊσμό. Στο συγκεκριμένο κείμενο, Η Sedgwick υποστηρίζει ότι η σύγχρονη κριτική εμφορείται από μια ερμηνευτική της καχυποψίας, που ταυτίζεται πλέον με μια παρανοϊκή θεώρηση του κόσμου: «στα χέρια των στοχαστών μετά τον Φρόιντ, η παράνοια έχει πλέον ξεκάθαρα μετατραπεί από διάγνωση σε συνταγή. Σε έναν κόσμο που δεν χρειάζεται να είναι κανείς παρανοϊκός για να ανακαλύψει στοιχεία συστημικής καταπίεσης, οποιαδήποτε θεωρία εκκινεί από μια μη παρανοϊκή κριτική θέση, έχει καταλήξει να θεωρείται απλοϊκή, υποκριτική ή υποταγμένη. Δεν επιθυμώ να επαναφέρω τη χρήση του «παρανοϊκού» ως ένδειξη παθολογίας. Μου φαίνεται όμως μεγάλη απώλεια να θεωρείται η παρανοϊκή έρευνα ως συνεκτεινόμενη με την κριτική θεωρητική έρευνα, αντί να θεωρείται ως απλώς ένα είδος γνωσιακής/θυμικής θεωρητικής πρακτικής ανάμεσα σε άλλα, εναλλακτικά είδη.»

«Το 151 δεν είναι παιχνίδι της τράπουλας, όπως η πρέφα και το µπεζίκι. Το 151 ήτο ένας εβρέικος φτωχοσυνοικισµός της Σαλονίκης. Κάποτε ζούσαν, εκεί, πέντε χιλιάδες εβραίοι […] Θέλησα να παγιδεύσω τον αναγνώστη µου µέσα στο 151. Οι νέοι µας πρέπει (επιβάλλεται) να µάθουν την στάση που έδειξαν οι γονείς τους απέναντι στους εβραίους της Θεσσαλονίκης.» Ο Ηλίας Πετρόπουλος έδειξε ένα ιδιαίτερο και σταθερό ενδιαφέρον για την ιστορία των Εβραίων της Ελλάδας και έδρασε ποικιλοτρόπως ενάντια στην αποσιώπηση της εβραϊκής γενοκτονίας. Η παρούσα συλλογή είναι το πρώτο βιβλίο που επικεντρώνεται σε δηµοσιευµένα και αδηµοσίευτα κείµενα εβραϊκού περιεχοµένου που ο συγγραφέας έγραψε σε µορφές άρθρων, µαρτυριών, συνεντεύξεων και επιστολών.

Στις ΗΠΑ, το μέσο ενήλικο άτομο περνά καθημερινά δύο ώρες και 51 λεπτά στο τηλέφωνό του. Αυτό το χρονικό διάστημα είναι οκτώ λεπτά μεγαλύτερο από την ταινία Stalker του Αντρέι Ταρκόφσκι. Αντί να γκρινιάζουμε για τον χρόνο που μας κλέβει η μέση ψηφιακή συσκευή, θα έπρεπε ίσως να εξετάσουμε το είδος της εμπειρίας που βιώνουμε όταν χαζεύουμε και αλληλεπιδρούμε με αυτές τις μικροσκοπικές οθόνες και τις ψηφιακές πλατφόρμες. Δεν πρόκειται για εξάρτηση. Εφόσον το βίωμα που σκοπεύουμε να περιγράψουμε περιέχει στοιχεία εικόνας, ήχου, κίνησης, αλληλεπίδρασης και διάρκειας, το αντιμετωπίζουμε ως μια κινηματογραφική εμπειρία. Ο Ψηφιακός Ταρκόφσκι εφαρμόζει την «αργή» κινηματογραφική τέχνη του Ταρκόφσκι στη διάδρασή μας με το ψηφιακό και την οπτική πραγματικότητα της οθόνης και αποτελεί μια ποιητική εξερεύνηση του τρόπου με τον οποίο η ψυχαγωγία και η εμπειρία του χρόνου επαναπροσδιορίζονται στην εποχή της συνεχούς συνδεσιμότητας.

«Ένα ψυγείο που µιλάει µε την τοστιέρα σου, είναι άχρηστο. Ένα ψυγείο που µιλάει στον ιδιοκτήτη του σπιτιού σου είναι άλλο θέµα». Το Internet of Things (IoT), η αλλιώς Ίντερνετ των Πραγµάτων, δεν έχει σχέση µε λευκές συσκευές και υλικά αγαθά όπως ηλεκτρικές σκούπες, αθλητικά όργανα µετρήσεων και αλατιέρες που κυριολεκτικά συνδέονται στο ίντερνετ. Το τυπικό ποιηµατάκι του IoT για το έξυπνο, οµιλητικό ψυγείο της αναγνώστριας, είναι ένα παραµύθι. Είναι σαν την υπόσχεση για ένα οµιλόν κοτόπουλο σε κάθε κατσαρόλα. Με πολιτικούς όρους, η σχέση της αναγνώστριας µε το Ίντερνετ των Πραγµάτων δεν είναι δηµοκρατική. Δεν είναι καν καπιταλιστική. Είναι κάτι καινούργιο. Είναι ψηφιακή φεουδαρχία που εξυπηρετεί τα συµφέροντα των τεχνολογικών τιτάνων που βρίσκο- νται σε έναν διαρκή επικό πόλεµο.

Τι κοινό έχουν η εφεύρεση της ιατρικής αναισθησίας στα μέσα του 19ου αιώνα, η χρήση κοκαΐνης από τους Ναζί και η ανάπτυξη του Prozac; Είναι όλα προϊόντα της ίδιας λογικής που καθορίζει την σύγχρονη εποχή: την εποχή της αναισθησίας. Ο Laurent de Sutter δείχνει πως μεγάλες πτυχές των ζωών μας χαρακτηρίζονται από την διαχείριση των αισθημάτων μας μέσω των φαρμάκων από την καθημερινή χρήση υπνωτικών χαπιών μέχρι και σκληρών ναρκωτικών. Στην εποχή μας, το να είσαι υποκείμενο δεν σημαίνει απλώς να υπόκεισαι σε δυνάμεις που αποφασίζουν για τις ζωές μας: σημαίνει ότι τα ίδια μας τα αισθήματα έχουν ανατεθεί σε εξωτερική, χημική διέγερση. Κι όμως, δεν κατανοούμε γιατί τα φάρμακα που παίρνουμε αδυνατούν να μας απελευθερώσουν από την κόπωση, την κατάθλιψη και την απουσία επιθυμίας που πλέον χαρακτηρίζει την ψυχοπολιτική μας κατάσταση. Έχουμε ξεχάσει το νόημα της διέγερσης. Πρέπει να εγκαταλείψουμε την ναρκωτική διέγερση στην οποία έχουμε καταλήξει να βασιζόμαστε και να βρούμε ένα τρόπο να επιστρέψουμε στην συλλογική διέγερση, η οποία αποτελεί τον μεγαλύτερο φόβο του ναρκοκαπιταλισμού.

To 1967 η Βάλερι Σολάνας πουλάει στους δρόµους της Νέας Υόρκης το Μανιφέστο της: δυόµισι δολάρια για τους άνδρες, ένα δολάριο για τις γυναίκες. Κηρύττει την ανάγκη εξάλειψης του αρσενικού φύλου και συνεπώς του καπιταλισµού και της πατριαρχίας, παραθέτοντας και αναλύοντας τα αδιέξοδα του κοινωνικού συστήµατος της εποχής της. Καλεί τις «επίλεκτες» γυναίκες SCUM σε επιστράτευση ώστε να πάρουν την εξουσία και να εξολοθρεύσουν τα αρσενικά και όλα τα «Koριτσάκια του Μπαµπά». Εξήντα σχεδόν χρόνια µετά το πρώτο µοίρασµα του Μανιφέστου, η φαλλοκρατική και καπιταλιστική κοινωνία που ξεµπροστιάζει η Σολάνας συνεχίζει να συνθλίβει τη γυναικεία ύπαρξη, διατηρώντας τον λόγο της αναπότρεπτα επίκαιρο.

125 sms βρέθηκαν αποθηκευµένα στον φάκελο ενός τηλεφώνου νόκια που αγοράστηκε από κατάστηµα στην πλατεία Κάνιγγος. Τα µηνύµατα, τα οποία συντάχτηκαν την περίοδο Σεπτεµβρίου 2005-Σεπτεµβρίου 2006, προορίζονταν όλα για την ίδια γυναίκα. Έχουν γραφτεί σπασµωδικά σε ακατάστατες ώρες και επαναλαµβάνουν εµµονικά το ίδιο ακριβώς παράπονο. Μέσα από την αλάνθαστη µέθοδο των παραλλαγών, που χαρακτηρίζει την τέχνη από τις απαρχές της, η ερωτική απογοήτευση, σαν να µην ήταν η ίδια αρκετή, χρωµατίζεται από µια γραφή ιδιωµατική, η οποία προδίδει έναν επιπλέον πόνο. Τον πόνο της εσωτερικής µετανάστευσης. Τα µηνύµατα αυτά διασώθηκαν, επειδή δεν στάλθηκαν ποτέ. Διέφυγαν της προσοχής του κλεπταποδόχου, επειδή βρίσκονταν στο λίµπο των µη απεσταλµένων µηνυµάτων, που σώζονται αυτόµατα από τη συσκευή. Αξίζουν όµως να αντιµετωπιστούν, ακόµα και µέσα στον ενδιάµεσο τόπο όπου ζούσαν, σαν ένα µνηµείο του µη εκφεροµένου, ένα χυδαιολογικό ορόσηµο της ελληνικής καψούρας.

Κατά τη διάρκεια της εισβολής σε παλαιστινιακές πόλεις την άνοιξη του 2002, οι στρατιώτες του ισραηλινού στρατού εφήρµοσαν µια πρωτόγνωρη τακτική: αντί να κινηθούν µέσω των δρόµων, περνούσαν από σπίτι σε σπίτι ανοίγοντας τρύπες σε τοίχους και πατώµατα. Μ’ αυτόν τον τρόπο, απέφευγαν να γίνουν στόχος των Παλαιστίνιων ανταρτών, οι οποίοι είχαν ναρκοθετήσει τους δρόµους και είχαν παγιδεύσει τις εισόδους των κτιρίων. Η µέθοδος αυτή των Ισραηλινών, γνωστή ως «αντεστραµµένη γεωµετρία», αναπαριστά µια µεταµοντέρνα στροφή στον αστικό πόλεµο. Επί σειρά ετών, στρατηγοί, οι οποίοι είχαν εντρυφήσει στο έργο των Ντελέζ και Γκαταρί, του Ντεµπόρ και του Τσουµί, µετέτρεψαν τα Κατεχόµενα σε ένα εργαστήρι όπου δοκιµάζονται νέες µέθοδοι «έξυπνης καταστροφής» του κτισµένου περιβάλλοντος και ελέγχου του πληθυσµού. Παράλληλα, η µεταδοµιστική θεωρία διδάσκεται στα κέντρα ερευνών του ισραηλινού στρατού όπου στρατιωτικοί µελετούν την τέχνη του να χτίζεις και να καταστρέφεις χρησιµοποιώντας ψευδοφιλοσοφικές έννοιες. Οι πρακτικές αυτές, όµως, δεν ήταν άγνωστες στους αντάρτες που αντιµετώπισαν µε επιτυχία την εισβολή του ισραηλινού στρατού στον Λίβανο το 2006.

«Η άρχουσα τάξη είναι αυτή που διαμέλισε την επιθυμία, που την ακρωτηρίασε εντελώς. Η αστική τάξη εφηύρε την έννοια της ομοφυλοφιλίας και την έκανε γκέτο, δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Υπάρχουν δύο φύλα στη γη λένε, για να μας κρύψουν ότι, αν ξεφορτωθούμε αυτή την κωλοαντίληψη περί φύσης, υπάρχουν στην ουσία τρία, τέσσερα, δέκα, χίλια! Υπάρχουν δύο φύλα στη γη, αλλά μία και μοναδική σεξουαλική επιθυμία.» Το κείμενο του Γκι Οκανγκέμ εκδόθηκε ανώνυμα το 1972 στο περιοδικό Recherches, υπό την αρχισυνταξία του Φελίξ Γκαταρί, το οποίο αργότερα κατασχέθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση και καταστράφηκε. Παραμένει μέχρι σήμερα μια αιρετική πραγματεία πάνω στην ερωτική επιθυμία, ένα κλασικό κείμενο, στο οποίο ο συγγραφέας, θεωρητικός του κουίρ κινήματος και ιδρυτής του Ομοφυλοφιλικού Μετώπου Επαναστατικής Δράσης, ανατέμνει όχι μόνο τα καταπιεστικά ήθη του αστικού καπιταλισμού αλλά και τη φαλλοκρατία των λεγόμενων ομόφυλων, και, εντέλει, την ίδια την έκφραση της (μη-)επιθυμίας.

Ποια είναι η σχέση μεταξύ της αρχής της συμπληρωματικότητας και της αποδόμησης; Τι είδους επιρροή άσκησε η σκέψη του Ντεριντά στις σύγχρονες ερµηνείες της ειδικής θεωρίας της σχετικότητας; Ποια είναι η συνεισφορά του Λακάν στην κατανόηση της διαφορικής τοπολογίας και της Ιριγκαρέ στη µηχανική των ρευστών; Ποιες συνέχειες µπορούν να εντοπιστούν ανάμεσα στην κβαντική µηχανική και τη µεταµοντέρνα επιστηµολογία; Τι είδους ανάλυση θα µας επέτρεπε να µετατρέψουµε τη θεωρία καταστροφών σε εργαλείο ριζοσπαστικής πολιτικής δράσης; Η απάντηση του Σόκαλ στα παραπάνω ερωτήματα είναι καμία. Με ένα άρθρο-παρωδία το οποίο δηµοσιεύει το 1996 στο ακαδηµαϊκό περιοδικό µεταµοντέρνων πολιτισµικών σπουδών Social Text, ο Σόκαλ σατιρίζει προκλητικά τον µεταµοντέρνο λόγο περί επιστήµης. Η υπόθεση παίρνει διαστάσεις σκανδάλου και μεταξύ άλλων, ο Ντεριντά απαντά δηµόσια στον Σόκαλ αποκαλώντας τον «θλιβερό». Ο Σόκαλ επιμένει ξεκάθαρα στη θέση του: «Προσκαλώ όποιον πιστεύει ότι οι νόµοι της φυσικής είναι απλά κοινωνικές συµβάσεις να υπερβεί αυτές τις συµβάσεις από το παράθυρο του διαµερίσµατός µου. Μένω στον εικοστό πρώτο όροφο».

«Μας καθήλωσαν μεταξύ δύο φριχτών μύθων: μεταξύ της Μέδουσας και της αβύσσου. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να κάνει τον μισό κόσμο να ξεκαρδιστεί στα γέλια, αν και το αστείο ακόμα συνεχίζεται εις βάρος μας. Γιατί η φαλλογοκεντρική άρνηση είναι εντός μας, είναι στρατευμένη, ανασκευάζει τα παλιά πρότυπα, αγκιστρωμένη όπως είναι στο δόγμα του ευνουχισμού. Τίποτα δεν έχουν αλλάξει: έχουν θεωρητικοποιήσει την επιθυμία τους για την φαντασιακή τους πραγματικότητα! Ας τρέμουν οι ιερείς, έρχονται τα εμφυλοκείμενά [sexts] μας! Λυπόμαστε πραγματικά γι’ αυτούς, αν στην ανακάλυψή τους πως οι γυναίκες δεν είναι άντρες ή και πως η μητέρα δεν έχει ένα (φαλλό), καταρρεύσουν. Αλλά μήπως δεν τους βολεύει αυτός ο φόβος; Δε θα ήταν χειρότερο, βασικά δεν είναι χειρότερο, το ότι οι γυναίκες δεν είναι ευνουχισμένες; Πως πρέπει απλά να σταματήσουν να ακούν τις Σειρήνες (γιατί οι Σειρήνες ήταν άντρες) ώστε να αλλάξει η ιστορία νόημα; Χρειάζεται μόνο να κοιτάξεις την Μέδουσα ευθέως για να την δεις. Και δεν είναι θανάσιμη. Είναι όμορφη και γελάει.»